2019 is nog maar pas halfweg en we kunnen nu reeds zeggen dat dit jaar weer een mooi jaar is voor het singer-songwriter genre. Zo mooi dat ik af en toe bewust wat singer-songwriter platen heb laten liggen om ruimte te maken voor andere genres. Ik ging er tot voor kort van uit dat ik de juiste plaatjes er wel uit had gepikt, maar omdat ik vorige week van Jan Janssen van JohTheMa Promotions het album van de in San Diego geboren maar in Maryland en Pennsylvania getogen songwriter Shane Alexander kreeg toegestuurd, ben ik meteen aan het luisteren gegaan en heb deze plaat er toch maar eens bij gepakt. Na hooguit een paar minuten was me al duidelijk dat Shane Alexander een stuk interessanter is dan de meeste mannelijke singer-songwriters die ik de vorige maanden heb onthaald als de smaakmakers van het nieuwe jaar.

Shane Alexander kreeg zijn eerste gitaar op tienjarige leeftijd en sinds toen is er geen terugweg meer mogelijk. Shane deelde in Amerika het podium met mensen als Jewel, John Hiatt, Suzanne Vega, Seal en classicrock bands als Styx en Yes. En naast deze uitgebreide tourgeschiedenis in de VS en Europa, was er ook plaats voor tientallen film- en tv-kredieten, als Criminal Minds, Bones en Goede Tijden Slechte Tijden, en daarbij heeft hij ook hard gewerkt in zijn studio. Want naast het schrijven, mede-schrijven en produceren van zijn eigen platen, is Alexander druk bezig geweest met het produceren van andere acts in zijn studio, waaronder Jenny Van West en Shelby Figueroa. Voor Van West's plaat nam Alexander Ted Russell Kamp (Shooter Jennings) op bas en Austin Beede (Grateful Shred) op drums in dienst en besefte dat hij ze ook voor zijn eigen plaat wilde hebben. En die plaat is er nu. "A Life Like Ours"is zijn zevende studioalbum en zijn tweede dat hij zelf heeft geproduceerd vanuit zijn eigen Buddhaland Studios in Ventura County, CA. Het nieuwe album is gemixt door de Grammy-winnende Brian Yaskulka en volgt het alom geprezen "Bliss" (2016) op.

"A Life Like Ours" brengt opnieuw enkele van de beste muzikanten uit Los Angeles weer samen. Zo is terugkerend van zijn vorige release Jesse Siebenberg (Lady Gaga, Lukas Nelson & Promise of the Real) op lap steel, gitaar en percussie weer van de party, en horen we ook naast de reeds vernoemde heren Kamp en Beede, niemand minder dan Carl Byron (Jim Lauderdale) op piano, accordeon en toetsen. Op dit nieuwe album maakt Shane Alexander ingetogen singer-songwriter muziek met vooral invloeden uit de folk, pop en psychedelica. Het is muziek die je in eerste instantie mee terug neemt naar de laat jaren ‘60, begin jaren ‘70. De muziek van Alexander ademt de sfeer van de platen van troubadours uit vervlogen tijden, zoals de klassieke piano in zijn studio die al eeuwenlang in de familie van mijn vrouw behoort geeft die nostalgische uitstraling in een nummer als "Nights in White Satin" waar je naar het einde toe de hamers van de piano zachtjes op de snaren hoort slaan en Carl's tikkende horloge, een zeker Pink Floyd's-achtige sound toevoegt. Het geluid van deze plaat klinkt dan ook dankzij deze subtiele toevoegingen behoorlijk modern. Zeg maar iets meer groover, minder zwaargevoelig dan zijn vorige plaat. De songs variëren van opzwepende solo-akoestische stukken tot weelderige full-band rockers, en staan steeds bol van onderhuidse spanning. Deze spanning komt aan de oppervlakte wanneer de percussie aanzwelt en een bijna hypnotiserend karakter krijgt. Ook de songs die het psychedelische tintje moeten ontberen en passen in het hokje folk zijn echter verre van saai.

De tien nummers op deze plaat staan er weer in al hun eerlijkheid, waardoor de luisteraar overweegt deze te verhalen naar hun eigen leven en tekortkomingen. Alexander laat vooral in zijn nummers een zekere kwetsbaarheid en spiritualiteit doorklinken, en daarnaast heeft "A Life Like Ours" ook te maken met een aantal harde realiteiten, waaronder de murderballad "Lost Road" -geschreven voor de familie van een jongen waarmee Shane naar de middelbare school ging, en het folky "I'll Be Here", geschreven binnen enkele uren van en als reactie op de afschuwelijke massaschieting in Vegas. Het titelnummer is een spaarzaam akoestisch nummer dat live is opgenomen met Chris Pierce op harmonica. Het nummer is een reflectie op het ouder worden en vrede sluiten met alles en iedereen. "Fault Line" is een rustige folksong over het bij elkaar houden van een relatie door middel van hoogte- en dieptepunten en benadrukt gastartiest Aubrey Richmond (Shooter Jennings) op viool. "Evermore" met zijn idyllische lyriek over een parallel universum, eindigt het album met een vleugje hoop.

Shane Alexander maakt muziek die je onder de juiste omstandigheden genadeloos verleidt en het leven even flink wat aangenamer maakt. Het recept is inmiddels misschien bekend, maar Alexander flikt het iedere keer toch maar weer. Dankzij zijn mooie, evocatieve stem, humeurige melodieën, het virtuoze akoestische gitaarspel en de enorme hoeveelheid spanning en dynamiek in zijn songs, troeft Shane Alexander, zoals gezegd de concurrentie dit jaar met gemak af. Voor Shane Alexander hebben we nu al een heel warm plekje in ons hart gereserveerd, dit was voor zijn debuut, zijn titelloze EP uit 2003 en is nu zestien jaar later ook voor "A Life Like Ours" het geval, een prachtplaat die trouwens ook op wit vinyl in beperkte oplage, voor degenen die dat soort dingen leuk vinden, te verkrijgen is.